Het verhaal van Sophie

Sophie blijkt een stoer meisje, ze klimt in bomen en doet met haar prothese alles wat kinderen zonder hulpmiddel doen. ‘Mijn ouders dachten altijd in mogelijkheden en zochten naar alternatieven wanneer iets niet lukte. Hierdoor voelde ik mij in die tijd niet anders dan mijn leeftijdsgenootjes.’   

Ideaalplaatje
In haar tienerjaren kwam voor Sophie de omslag. Ze werd onzeker en vond het steeds belangrijker hoe haar prothese eruitzag. ‘Ik wilde aan dat maatschappelijk ideaalplaatje voldoen en zocht naar een prothese die niet van een echt been te onderscheiden was. Dat ik daardoor veel pijn had, steeds moeilijker ging lopen, niet meer kon sporten en zelfs krukken nodig had nam ik op de koop toe. Uiterlijk was zo belangrijk geworden dat dit de boventoon voerde.’   

Niet van echt te onderscheiden
Ze werd getipt door iemand die een artikel had gelezen over Team Frank Jol. Daarin las ze Frank kijkt in mogelijkheden maar kijkt ook naar de persoon voor wie de prothese is. Naar de wensen en doelen van die persoon. ‘Dat sprak mij enorm aan en dacht daar ga ik heen. Ik weet helemaal wat ik wil en dat kunnen hun dan wel maken voor me.’    

Eenmaal bij Team Frank Jol vertelde Sophie aan Frank wat ze in gedachten had. ‘Mijn prothese moest er nog echter uit zien met aderen en haartjes, maar ik wilde ook beter lopen. Ik zie nog de blik in Frank zijn ogen na het aanhoren van mijn wensen en het bekijken van mijn prothese. Het enige wat hij zei was, met geen haar op mijn hoofd ga ik dit namaken dit kan zo in een 19e -eeuws museum. Laten we eerlijk zijn je bent het aan bedekken. Dit is oud en achterhaald dit kan zoveel beter. En zo raakte we in discussie, ik wilde mijn ideaalplaatje niet loslaten maar Frank wilde daar allesbehalve aan meewerken.’    

Coming Out
Frank zei ik weet het goed gemaakt ik laat je een lichtere prothese proberen. Na wat morren stemde Sophie in. Het was tenslotte winter en dan draag je toch lange broeken. ‘Eerlijk, die prothese was meteen zoveel beter. Toch bleef dat uiterlijk in mijn hoofd zitten.’ De ommekeer kwam toen het onverwachts ineens heel warm werd. Het was 35 graden en Sophie wilde toch wel graag met blote benen naar buiten. ‘Ik dacht, oké ik doe het gewoon en anders ga ik terug naar huis om een lange broek aan te trekken. Het voelde als een soort coming out.’   

Rolmodel
Bij iedere stap heeft Sophie het gevoel dat ze meer zelfvertrouwen krijgt. ‘Onderweg realiseerde ik mij dat ik eigenlijk al die tijd een rolmodel gemist heb. Iemand waar ik mijzelf in kan herkennen.’ Bij thuiskomst is Sophie via Instagram opzoek gegaan naar dat rolmodel. Uiteindelijk vindt ze die in een Braziliaans model wat haar onderbeen verloren had. ‘Zij was zo’n voorbeeld door hoe ze met haar prothese omgaat naar buiten toe. Ze draagt bijvoorbeeld een glitterprothese waardoor het meer een sieraad lijkt dan een hulpmiddel.’

Sophie ontdekte ook dat mensen helemaal niet zo onder de indruk zijn van haar supersonische prothese. ‘Mensen zien natuurlijk gelijk dat het een prothese is en bij mijn neppe been keken mensen vaak heel lang om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat er iets met mij was maar wat dat konden ze niet direct plaatsen.’ 

Maatje
De nieuwe prothese was eigenlijk nog maar het begin. Sophie gaat trainen bij Freek en leert daar Danny kennen. Danny wordt echt Sophie der maatje. ‘Het is heel bijzonder om iemand te ontmoeten die dezelfde uitdaging heeft als jij, dat schept meteen een band.’ Het trainen bij Freek zorgt ervoor dat Sophie veel sterker wordt. ‘Dankzij Freek ben ik niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk veel sterker geworden. Ik heb zoveel meer vertrouwen gekregen in mijn lichaam.’ Hierdoor sport Sophie inmiddels zelfs 5 dagen per week. Helaas niet meer bij Freek en ook niet meer samen met Danny, dat mist ze wel. ‘Daardoor spreken we elkaar veel minder, dat is jammer. Maar wanneer we elkaar zien en bijvoorbeeld samen gaan eten voelt het altijd zo vertrouwd.’   

Meer dan een handicap
Inmiddels is Sophie druk onderweg om zelf het rolmodel te worden wat zij zo gemist heeft. Op haar werk is ze diversiteit en inclusiemanager geworden. Daarnaast spreekt ze veel en wil heel graag meer modellenwerk gaan doen en zich verbinden aan merken. ‘Ik wil het rolmodel worden wat ik zelf zo heb gemist. Laten zien dat ik en andere met een fysieke uitdaging zoveel meer zijn dan onze handicap.’ Zelf is Sophie niet (meer) schuw of op der mondje gevallen en dat wil ze inzetten om andere mee te helpen!  

Dankbaar
‘Zonder team Frank Jol was ik nooit zover gekomen. Hoe eigenwijs ik ook was, ze hebben mij alles gegeven wat binnen hun mogelijkheden ligt en in laten zien wat het beste voor mij is. Ze zijn altijd zo op de achtergrond maar verdienen het echt om in het zonnetje gezet te worden. Dankzij hun durf ik mijzelf te laten horen en zien en daar kan ik andere weer mee helpen, dank jullie wel!’